زیباشناسی در عکاسی

زیباشناسی و اخلاق

زیبا شناسی و اخلاق با یکدیگر دارای رابطه مستقیم هستند و هر دو شاخه هایی از فلسفه میباشند. قالب متشکل علم نیز زیبایی می باشد و نحوه استفاده از آن را بایدها و نبایدهای اخلاقی تعیین می کند؛ زیبا شناسی و اخلاق هر دو مورد توجه افلاطون و ارسطو قرار گرفته اند.
از طرفی در عکاسی این دو فاکتور، یعنی اخلاق و زیبا شناسی نیز دارای اهمیت زیاد هستند.
ارسطو که یکی از بزرگترین متفکران همه دوران بوده و حیطه افکارش حتی تا دنیای امروز نیز نفوذ داشته است به تعریف هنر پرداخته است و نظریه اش در مورد زیبایی این موضوع را عنوان می کند که هر هنری در ذات خود زیباست و انواع هنر را می توان به موسیقی، رقص، مجسمه سازی، نقاشی و همچنین عکاسی تقسیم نمود.
از 2350 سال گذشته زیباشناسی در کنار ما بوده و هرگز از میان ما نخواهد رفت؛ در دایره المعارف کلمبیا تعریف علم اخلاق اینست: اخلاق علم قضاوت کردار است. 
اخلاق بر تمام ابعاد زندگی انسان‌ها تاثیر می گذارد و البته موجب بوجود آمدن هیچ اشکالی در زندگی انسان‌ها نمی شود. اما متاسفانه برخی از افراد در امتحانات، بازی‌ها، مالیات، کارت اعتباری، مسابقات و حتی در زندگی شخصی و خانوادگیشان تقلب می کنند و برخی دیگر هم در عکاسی تقلب یا سرقت عکس می کنند.
در عکاسی تبلیغاتی و عکاسی حرفه ای از نکاتی که بسیار اهمیت دارد بکار بردن نوآوری و خلاقیت در کار می باشد و سرقت و کپی در کار به هیچ وجه ارزش اثر را بالا نمی برد.

زیبا شناسی عکاسی ترکیب دیدگاه بیننده و هنرمند

در عکاسی ما حقیقت زیبایی را از نگاه خود به تصویر می کشیم؛ و با تکنیک های عکاسی، اصول و جزئیات آنرا با استفاده از رنگ و نور مناسب نمایش می دهیم. از دید زیباشناسانه عکاسی می بایست تمام جزئیات سوژه منظور گردد و به درستی از آن استفاده شود تا به درک صحیح از زیبایی و در نهایت ثبتی زیبا منتهی گردد.
برای اینکه با مفهوم زیبایی بیشتر آشنا شویم باید به جهان اطراف خود دقیق‌تر و هوشمندانه تر بنگریم.

سرقت اثر

سرقت اثر که یک کار کاملاً غیر اخلاقی می باشد که به ندرت اتفاق می افتد. سرقت اثر همان دزدی از کار دیگری و استفاده نمودن از آن اثر به نام خود می باشد. در این مواقع تصویر کپی برداری می شود و یا از تصاویر یا عکس های مجلات دزدیده می گردند. یکی از شرایط مهم ورود به نمایشگاه‌ها و رقابت بین آثار شرکت کرده، منحصر به فرد بودن آن اثر و حضور نداشتن اثر در دیگر نمایشگاه‌های قبلی می باشد که ممکن است بعضی از افراد قبلاً توانسته اند عکسهای موفق و قدیمی داشته باشند که آن اثر را با عنوان جدید به نمایشگاه دیگری می فرستند و این کار نیز کاملاً غیر اخلاقی می باشد.

ابعاد زیبا شناسی

زیبا شناسی دارای دو بعد می باشد: عینیت گرایی و ذهنیت گرایی. عینیت گرایی این موضوع را عنوان می کند زیبایی بصورت ذاتی در اشیاء وجود دارد. اما ذهنیت گرایی عنوان می کند که زیبایی تنها در ادراک بیینده قرار دارد؛ و شما به عنوان یک هنرمند میان این دو دیدگاه به قضاوت می نشینید. 
در طول سال های بسیار، عکاسی به پیشرفت های بسیاری دست یافته و در میان جنبش های گوناگون اجتماعی، نمایشگاه های متعددی برگزار گردیده و همچنین نیاز به تغییر و تحول در این بستر احساس می شود. تخیل و تصور که ضرورت اولیه عکاسی حرفه ای است، با ظهور ایده های جدید و دوربین های پیچیده که نمایش و تنظیم تصویر را راحت تر می کند و می گذارد که عکاس تمرکزش را بر سوژه و جزئیاتش جمع کند، به قدرت مانور بسیار بالایی دست یافته و عینیت گرایی و ذهنیت گرایی را در کنار هم قرار داده است.
برای دیدن نمونه هایی از عکاسی عینیت گرا می توان به گالری ها، مجلات و نمایشگاه‌های سالانه مراجعه نمود. می توان گفت که بیشتر عکس‌های ذهنیت گرا دارای سبک و بر مبنای قواعد هستند که ممکن است در پاره ای از مواقع حتی قدری مبتذل نیز به نظر آیند اما در کل عکاسی ذهنیت گرا که بر ذهن تاکید دارد مهیج می باشد.
موضع عینیت گرایی نیز دارای جایگاه خود و حتی والاتر از عکاسی ذهنیت گرا می باشد. شما برای این نوع عکاسی به بررسی سوژه خود می پردازید و ارزش ذاتی آنرا تحلیل می نمائید. وقتی که دو عکس با هم مقایسه می گردند، قضاوت به ذهنیتی که عکس ایجاد می کند نمی پردازد بلکه آنچه با آن تفکر خلق می شود دارای اهمیت می باشد. ممکن است در یک زمان و یک مکان دو عکاس متفاوت دو عکس بگیرند که این دو عکس هیچ تفاوتی با یکدیگر نداشته باشد در یک داوری بی طرفانه دیگر به این مفهوم پرداخته نمی شود که تحت چه ذهنیتی عکسها گرفته می شود بلکه در آن مکان یکسان هم ذهنیت گرایی و هم عینیت گرایی می توانند بصورت عادلانه با یکدیگر رقابت کنند، و همین امر موجب می شود که ما به سوژه اخلاق برسیم.